کتاب “طراحی اشیاء روزمره” اثر دان نورمن کتابی غیرداستانی است که بررسی می‌کند چگونه طراحی به‌عنوان ارتباط بین شیء و کاربر عمل می‌کند و چگونه می‌توان این ارتباط را بهبود داد تا تجربه استفاده از شیء، لذت‌بخش باشد. کتاب از اصول روان‌شناسی شناختی، ارگونومی و عمل طراحی استفاده می‌کند تا نمونه‌های خوب و بد طراحی را تحلیل کرده و رهنمودهای طراحی را پیشنهاد دهد. ابتدا این کتاب در سال ۱۹۸۸ با عنوان دیگری منتشر شد، اما در سال ۲۰۱۳ بازنویسی و ویرایش شد تا محتوای بهتری را ارائه دهد.
کتاب یک راهنمای طراحی محور انسان و یک انتقاد از طراحانی است که به راحتی کاربران توجه نمی‌کنند. نورمن معتقد است که طراحی باید نیازها و توانایی‌های انسان را در نظر بگیرد و با محدودیت‌های انسان سروکار داشته باشد. به‌عبارت دیگر، طراح باید اشیا را به گونه‌ای طراحی کند که با انسان سازگار باشد، نه برعکس. نورمن در کتاب خود، پنج مفهوم پایه برای طراحی انسان‌محور را شرح می‌دهد: قابل استفاده بودن، نشانگر، محدودیت، نقشه‌برداری و بازخورد.
کتاب شامل مجموعه‌ای از تعاملات بین افراد و دنیای واقعی است، از جمله اشیاء فیزیکی، نرم‌افزار، رابط‌های کاربری دیجیتال، طرح‌بندی یک اتاق نشیمن، دفترچه راهنمای یک وسیله، خدمات، سخنرانی‌ها، فرایندها، ساختارهای سازمانی و تجارب. نورمن با استفاده از تحقیقات روان‌شناسانه، مطالعات موردی و داستان‌های جذاب، نشان می‌دهد که چگونه مفاهیم شناختی، حافظه، هیجان و مدل‌های مفهومی در تعامل انسان و شیء نقش دارند و چگونه می‌توان با طراحی خلاقانه و چندرشته‌ای، این تعامل را بهینه کرد.
کتاب همچنین هفت اصل طراحی را معرفی می‌کند که باید در طراحی اشیاء روزمره رعایت شوند: کشف‌پذیری، بازخورد، یک مدل مفهومی قوی، استفاده‌پذیری، نشانگر، نگاشت و قیدها. این اصول به طراح کمک می‌کنند تا فاصله‌های اجرا و ارزیابی را پل بزند و کاربران را در فهمیدن و استفاده از شیء یاری دهند. نورمن با بررسی مثال‌های متعدد از طراحی خوب و بد، نشان می‌دهد که چگونه می‌توان با استفاده از این اصول، طراحی را بهبود بخشید و خطاهای انسان را کاهش داد.
کتاب “طراحی اشیاء روزمره” یک کتاب پرفروش و پایه‌ای در زمینه طراحی است که به هر کسی که علاقه‌مند به یادگیری بیشتر درباره شناخت و رفتار انسان است، توصیه می‌شود. نورمن با نگارش ساده و جذاب خود، ذهن خواننده را به ایده‌های جدید و روش‌های جدید تفکر باز می‌کند و به او قدردانی بیشتر از محیط فیزیکی خود را القا می‌کند.
